Przeciążanie konstruktorów

Grzegorz Kraszewski

---

Ten artykuł w innych językach: angielski

Obiekty bez obiektów potomnych

Konstruktor obiektu (metoda OM_NEW()) ma tę samą strukturę parametrów opSet co metoda OM_SET(). Struktura ta zawiera pole ops_AttrList będące wskaźnikiem na taglistę zawierającą początkowe wartości atrybutów obiektu. Implementacja konstruktora dla obiektu nie zawierającego obiektów potomnych jest raczej prosta. Na początku wywołuje się konstruktor klasy nadrzęnej. Jeżeli zwróci on wskaźnik na obiekt, konstruktor inicjalizuje dane obieku, alokuje potrzebne zasoby (np. bufory w pamięci) i ustawia początkowe wartości atrybutów zgodnie z tagami przekazanymi w ops_AttrList.

Najważniejszą zasadą przy przeciążaniu konstruktorów jest nie zostawianie nigdy częściowo skonstruowanego obiektu. Konstruktor powinien zwrócić albo kompletny i całkowicie zaincjalizowany obiekt, albo zakończyć się niepowodzeniem, ale przedtem zwrócić wszystkie te zasoby, które udało się mu zarezerwować. Jest to szczególnie istotne, jeżeli obiekt uzyskuje przydział więcej niż jednego zasobu i którykolwiek z przydziałów zakończy się niepowodzeniem (przykładowo alokacja dużego obszaru pamięci albo otwarcie pliku). W przykładzie poniżej obiekt usiłuje zarezerwować trzy zasoby nazwane umownie A, B i C.

IPTR MyClassNew(Class *cl, Object *obj, struct opSet *msg)
{  
  if (obj = DoSuperMethodA(cl, obj, (Msg)msg))
  {
    struct MyClassData *d = (struct MyClassData*)INST_DATA(cl, obj);

    if ((d->ResourceA = ObtainResourceA()
     && (d->ResourceB = ObtainResourceB()
     && (d->ResourceC = ObtainResourceC())
    {
      return (IPTR)obj;    /* success */
    }
    else CoerceMethod(cl, obj, OM_DISPOSE);
  }
  return NULL;
}

Jeżeli destruktor obiektu zwalnia zasoby A, B i C (co byłoby logiczne, skoro są rezerwowane w konstruktorze), oczyszczanie po nieudanej konstrukcji można wykonać przy jego użyciu. Taki destruktor musi być jednak przygotowany na fakt, że może mieć do czynienia z częściowo skonstruowanym obiektem. Nie może zakładać, że wszystkie zasoby do zwolnienia na pewno zostały przydzielone. Najcześciej oznacza to sprawdzenie każdego wskaźnika do zasobu na okoliczność wartości zerowej (lub innej, jeżeli zero jest prawidłowym identyfikatorem zasobu). Destruktor wywołuje następnie destruktor klasy nadrzędnej. Przykłady destruktorów z objaśnieniami znajdują się w rozdziale "Overriding Destructors".

Pozostaje jeszcze otwarta kwestia funkcji CoerceMethod(). Jakie jest jej działanie i dlaczego została tu użyta zamiast zwykłego DoMethod()? Funkcja ta wykonuje metodę na obiekcie, tak samo jak DoMethod(), ale wykonuje tzw. "wymuszenie" (ang. coercion) wykonania metody ściśle określonej klasy, poprzez bezpośredni skok do jej dispatchera, zamiast do rzeczywistej klasy obiektu. Jeżeli obiekt jest klasy pochodnej względem tej, której konstruktor przeciążamy, to będą to oczywiście dwie różne klasy. Diagram poniżej ilustruje problem:

Klasa B na rysunku jest klasą pochodną klasy A, klasa C jest klasą pochodną B. Załóżmy, że konstruujemy obiekt klasy C. Ponieważ każdy konstruktor zaczyna pracę od wywołania konstruktora klasy nadrzędnej, łańcuch wywołań dociera do klasy rootclass (klasy głównej wszystkich klas BOOPSI). Następnie wywołania schodzą w dół drzewa klas, konstruktory tych klas inicjalizują swoje części obiektu i rezerwują zasoby. Niestety okazało się, że konstruktor klasy A nie dostał wszystkich oczekiwanych zasobów i zakończył się niepowodzeniem. Gdyby w tym wypadku po prostu wywołał destruktor przez DoMethod(obj, OM_DISPOSE), niepotrzebnie wywołałby destruktory klas B i C, mimo tego, że ich konstruktory nie zostały jeszcze wykonane. Nawet jeżeli konstruktory te potrafią sobie poradzić z taką sytuacją, wywoływanie ich jest całkowicie zbędne. Uruchomienie destruktora funkcją CoerceMethod() powoduje, że od razu wywoływany jest destruktor w klasie A. Po zwolnieniu tych zasobów, do których dało się uzyskać dostęp, konstruktor klasy A zwraca NULL, co z kolei powoduje natychmiastowe zakończenie wykonywania się konstruktorów klas B i C, również z wynikiem zerowym, bez próby inicjalizacji obiektu i alokacji zasobów.

Obiekty z obiektami potomnymi

Konstruktor klasy, która dodaje obiektowi obiekty potomne, jest napisany zgodnie z podstawowymi zasadami omówionymi powyżej, ale pewne szczegóły są inne. Z klas standardowych MUI mogących posiadać obiekty potomne najcześciej klasy pochodne tworzy się od klasy Group i Application (obiektami potomnymi aplikacji są okna). Bardzo często używa się również klas pochodnych od Window, z tym, że obiekt tej klasy posiada tylko jeden obiekt potomny, klasy Group, specyfikowany atrybutem MUIA_Window_RootObject. Oczywiście ten obiekt posiada z reguły liczne podobiekty, mianowicie całą zawartość okna.

While retaining the same principles, the constructor of an object with subobjects is designed a bit differently. The most commonly subclassed classes able to have child objects are Application, and Group. The Window class is also often subclassed in a similar way. While a Window object can have only one child, specified by MUIA_Window_RootObject, this child often has multiple subobjects. The constructor should create its child objects first, then insert them into the ops_AttrList taglist and call the superclass constructor. If it succeeds, then resources may be allocated if needed. As any of the three constructor stages may fail, proper handling of errors becomes complicated. Also inserting objects created into the taglist as values of child tags (like MUIA_Group_Child) is cumbersome. Fortunately one can use the DoSuperNew() function, which merges the creation of subobjects and the calling of the superclass into one operation. It also provides automatic handling of failed child object construction. An example below is a constructor for a Group subclass putting two Text objects in the group.

IPTR MyClassNew(Class *cl, Object *obj, struct opSet *msg)
{  
  if (obj = DoSuperNew(cl, obj,
    MUIA_Group_Child, MUI_NewObject(MUIC_Text,
      /* attributes for the first subobject */
    TAG_END),
    MUIA_Group_Child, MUI_NewObject(MUIC_Text,
      /* attributes for the second subobject */
    TAG_END),
  TAG_MORE, msg->ops_AttrList)) 
  {
    struct MyClassData *d = (struct MyClassData*)INST_DATA(cl, obj);

    if ((d->ResourceA = ObtainResourceA()
     && (d->ResourceB = ObtainResourceB()
     && (d->ResourceC = ObtainResourceC())
    {
      return (IPTR)obj;    /* success */
    }
    else CoerceMethod(cl, obj, OM_DISPOSE);
  }
  return NULL;
}

An important thing to observe is the fact, that DoSuperNew() merges the taglist passed to the constructor via the message ops_AttrList field and the one specified in the function arguments list. It is done with a special TAG_MORE tag, which directs a taglist iterator (like NextTagItem() function) to jump to another taglist pointed by the value of this tag. Taglist merging allows for modifying the object being constructed with tags passed to NewObject(), for example adding a frame or background to the group in the above example.

The automatic handling of failed child objects works in the following way: when a subobject fails, its constructor returns NULL. This NULL value is then inserted as the value of a "child" tag (MUIA_Group_Child) in the example. All MUI classes able to have child objects are designed in a way that:

• the constructor fails if any "child" tag has a NULL value,
• the constructor disposes any successfully constructed child objects before exiting.

Finally DoSuperNew() returns NULL as well. This design ensures that in case of any fail while building the application, all objects created are disposed and there are no orphaned ones.